HATAY’da, depremlerde evleri yıkılınca sıkıştığı enkazdan 14 saat sonra çıkarılan ve sol bacağı dizinden kesilip ampute edilen Emine Barıtçi (21), protez takılıp fizik tedaviler aldığı 1 yıllık sürecin ardından eskisi gibi yürüyebildiğini kaydetti. Barıtçi, Benim için yeniden yürümek hayal gibiydi. Şimdi üniversiteye hazırlanıyorum, hayata kaldığı yerden devam edeceğim dedi.
Geçen yıl 6 Şubat’ta Kahramanmaraş merkezli 7.7. ve 7.6 büyüklüğündeki depremlere Hatay’ın Kırıkhan ilçesindeki Ceyhanlı köyünde ailesi ile birlikte yaşadığı evde yakalan Emine Barıtçi, 14 saat enkaz altında kaldı. Emine, ağabeyi tarafından enkazdan çıkarılırken, annesi ise yaşamını yitirdi. Ambulansla Adana’ya getirilen ve sol bacağı dizinden kesilerek ampute edilen Barıtçi, bu durumu bilinci yerine geldiği 3’üncü günde öğrendi. Her türlü zorluğa rağmen hayata sıkı sıkı tutunan Emine Barıtçi’nin depremden etkilenen gençlere ücretsiz protez ve psiko-sosyal destek sağladığı Çukurova Üniversitesi Çocuk İyilik Merkezi’nde ücretsiz olarak protezi de takıldı. Barıtçi’nin protezi doğru ve kolay kullanımı için merkezde günlük egzersiz çalışmaları devam ediyor. Barıtçi, depremin ardından geçen 1 yılın ardından yeniden eskisi gibi yürüyebildiğini kaydetti.
‘ESKİ HALİME KAVUŞABİLECEĞİMİ HİÇ DÜŞÜNMEZDİM’
Lisede bilişim bölümünden mezun olan ve üniversiteye hazırlanan Emine Barıtçi, deprem günü yaşadıklarını şöyle anlattı
Evde annem, babam ve ben birlikte yaşıyorduk. Evimiz yıkıldı. Depremde annemi kaybettim. Ben de 14 saat enkaz altında kaldım. Ağabeyim çıkardı ve beni hastaneye yetiştirdi. Ayağımı kesmişler. Bu durumu 3 gün sonra öğrendim. Deprem günü hayatımın yeniden başladığı dönüm noktam oldu. Sonrasında hayatım çok değişti. Yengem de bu merkezi bulmuş. Birlikte yeniden Adana’ya geldik. Burası bana çok iyi geldi. Güleryüzleri ve bacağıma olan katkıları için hepsine çok teşekkür ediyorum. Yürümeme destek oldular. Benim için yeniden yürümek hayal gibiydi. Eski halime kavuşabileceğimi hiç düşünmezdim. Şu an eski yaşantıma devam edebiliyorum. Her gün fizik tedavi ve egzersizler yapıyoruz. Daha iyi yürümeye başladım. Merkeze gelenler protez kullandığımı düşünmüyor, hasta yakını sanıyorlar. Tüm bunlar aynı zamanda kendimi iyi hissetmemi sağlıyor. Şimdi üniversiteye hazırlanıyorum, hayata kaldığı yerden devam edeceğim.
